Ба ифтихори 110- солагии МирзоТурсунзода

Мухаммас  ба ғазали  Мирзо Турсунзода

Мекунам шаб то ба рӯз наззора ҳар истораро,
Медиҳам таскин дамодам ин дили ғамбораро.
Гуфтамаш: ман ошиқам, аммо надонам чораро,
«То ба кай пинҳон кунам  дарди дили бечораро.
То ба кай аз ашки сӯзон тар кунам рухсораро».


Дар  раҳи ишқи ту дидам борҳо ҷабру ҷафо,
То ба ишқат дил ниҳодам, гашт бо ғам ошно.
Бо садои сози қалбам ту нагаштӣ ҳамнаво,
«Аз  гулистони муҳаббат то расад бӯи вафо,
Аз сари кӯяш накандам дидаи наззораро».

Нест осон сабр бар ғамҳои ишқи ошиқон, 
Ҳаст зиндони бало дунёи ишқи ошиқон. 
Мавҷ дорад аз ҷунун саҳбои ишқи ошиқон, 
«Ҳарки шуд бебаҳра аз савдои ишқи ошиқон, 
Мезанад санги маломат ошиқи овораро».

Нест ошиқ ҳар касе ӯро нафорад рози ман, 
Нест оҳанги наве имрӯз андар сози ман. 
Марг  аз ман дар рабуд  он  дилбари таннози ман, 
«Дар  дили ҷонон намесозад асар овози ман, 
Об созад нолаи ман гарчӣ санги хораро». 


Кароматулло Садиров, роҳбари маҳфили адабии Мавлоно-и н.Ҷалолиддини Балхӣ