Бойгонӣ

ДАРСИ МАҲАТМА ГАНДӢ БА ПИСАРАШ

- Аз ҳар зовия – 

Писари Маҳатма Гандӣ мегуяд: Падарам дар шаҳр конфронси яксоатае дошт. Аз ман хоҳиш кард, ки ӯро ба маҳҳали конфронс расонам.
Вақте ӯро расонидам, гуфт:
  — Соати панҷ ҳаминҷо мунтазират ҳастам, то бо ҳам баргардем.
  Ман аз фурсат истифода карда барои хона харид намудам. Ҳамчунин мошинро ба таъмиргоҳ бурда, баъд аз он ба синамо рафтам. Соати 5:30 ба ёдам расид, ки бояд дунболи падарам равам. Вақте, ки наздаш расидам, соат 6:00 шуда буд.
Падарам бо нигаронӣ пурсид: 
  — Чаро дер кардӣ?
Бо шармандагӣ ба дурӯғ гуфтам:
  — Мошин омода набуд, маҷбур шудам, ки мунтазир монам.
Падарам, ки қаблан ба таъмиргоҳ тамос гирифта буд, гуфт: 
  — Дар равиши тарбияи ман ҳатман нуқсе вуҷуд доштааст, ки ба ман дурӯғ мегӯӣ. Барои он ки бифаҳмам нуқси ман куҷост, ин 18 км - ро то хона пиёда роҳ меравам, то дар ин бора фикр кунам.
  Муддати панҷуним соат пушти сари падарам мошин мерондам ва ба падарам, ки ба хотири дурӯғи аҳмақонаи ман ғарқи нороҳатӣ ва андӯҳ буд, нигоҳ мекардам. Ин буд, ки ҳамон ҷо тасмим гирифтам дигар ҳаргиз ба ӯ дурӯғ нагӯям.
  Ин амали орӣ аз хушунати падарам чунон нерӯманд буд, ки баъд аз гузашти 80 сол аз зиндагиям, ҳануз ба он меандешам.
Добавить комментарий
Маҷаллаи №6-2019